Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Generation Y VS Baby Boomers

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο που μοιράστηκε ένα φίλος σχετικά με το πόσο έχει γαμηθεί (με το μπαρδόν) η γενιά μας! Ένα άρθρο που εξηγεί με αριθμούς το γεγονός ότι δεν έχουμε λεφτά να ζήσουμε. Όλοι εμείς που γεννηθήκαμε από το 1980 μέχρι περίπου το 1995. Είναι ένα από αυτά τα άρθρα που σκέφτεσαι ότι μιλάει για πράγματα που ήδη τα ξέρεις. Μα τελικά το πιο σοκαριστικό είναι ότι όλα όσα λέει τα υποθέτεις για την Ελλάδα ή για τις Μεσογειακές χώρες, αλλά όχι για όλες τις άλλες χώρες που αναφέρει. 

Το άρθρο έλεγε πως νέα στοιχεία δείχνουν πως το χρέος, η ανεργία και οι τιμές των ακινήτων, έχουν σταματήσει τη γενιά μας από το να διεκδικεί το κομμάτι που της αναλογεί από τον πλούτο του δυτικού κόσμου. Μάλιστα... Αυτό βέβαια το ξέρουμε χρόνια τώρα. Το ζούμε. Αλλά είναι αρκετά σοκαριστικό όταν ακούς ότι συμβαίνει και σε χώρες όπως η Αγγλία ή ο Καναδάς! Ναι, ο Καναδάς!

Taken from: http://www.generationy.ie/


Τριάντα χρόνια πριν, πάνω κάτω όταν γεννιόμασταν δηλαδή, οι πατεράδες μας έβγαζαν περισσότερα χρήματα από τον μέσο όρο όλων των εργαζομένων και συνταξιούχων των αντίστοιχων χωρών. Σήμερα, ένας 30άρης βγάζει 20% λιγότερα χρήματα από όσα βγάζουν κατά μέσο όρο όλοι οι εργαζόμενοι στη χώρα που διαμένει! Τέλειο; Δηλαδή, ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε μια ηλικία που έχει ίσως τις μεγαλύτερες ανάγκες από ποτέ, να φτιάξει ένα σπίτι, γέννες, γάμους, κλπ, βγάζει λιγότερα από ανθρώπους που πολλά από τα προηγούμενα τα έχουν ήδη τακτοποιήσει.  

Και μάλιστα, δεν είναι μόνο ότι οι μισθοί μας είναι χαμηλότεροι, αλλά και ότι δεν έχουν δει καμία αύξηση, τη στιγμή που οι συντάξεις ή οι μισθοί άλλων ηλικιακών ομάδων έχουν επιδοτηθεί αρκετά. Στην Αμερική μάλιστα, οι τριαντάρηδες είναι πιο φτωχοί από τους συνταξιούχους! Κι όμως...! Στην Ιταλία που μας πέφτει πιο κοντά και γεωγραφικά αλλά και σε κουλτούρα, ο μέσος 35άρης είναι πιο φτωχός από τον μέσο συνταξιούχο κάτω από 80 ετών! 

Τέλειο; Τι έγινε λοιπόν; Μας έσκισαν οι baby boomers; Αυτοί δηλαδή που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1946 και στο 1961. Αυτοί που στα 20-30 τους έζησαν τη δεκαετία του 1990 με το ξέφρενο πάρτι; Είναι όλοι εκείνοι που σήμερα είναι οι... πατεράδες και οι μανάδες μας! Πως μπορεί κανείς να πάει εναντίον στον πατέρα του και τη μάνα του; Δε ξέρω αν χρειάζεται, πάντως η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι ενώ εκείνοι είχαν την ευκαιρία να κάνουν κάποια πράγματα στη ζωή τους, νωρίτερα και ευκολότερα, εμείς δε την έχουμε. Κι αν εκείνοι όντως έχουν πάρει μια σύνταξη που όσο πάει και ψαλιδίζεται, τουλάχιστον την πήραν, τη στιγμή που εμείς μάλλον δε θα μπορέσουμε να πούμε το ίδιο. 

Taken from: http://phys.org/news/2015-05-baby-boomers-age.html
Όσο λοιπόν εκείνες οι γενεές χορεύουν ανέμελες σε κάποια παραλία, εμείς ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι και από που μας χτύπησε. Προσπαθούμε να φτιάξουμε σπίτια και οικογένειες, είτε στο ενοίκιο είτε αγοράζοντας με τα χίλια ζόρια ένα παλιό σπίτι (πιθανά από κάποιον baby boomer που τώρα έχει πάει σε καλύτερο), προσπαθούμε να πάρουμε ένα αμάξι και να πάμε διακοπές, με ένα εισόδημα πολύ μικρότερο σε σχέση με την ηλικία και τις ανάγκες μας. Γι' αυτό, αν δε σας βγαίνουν τα κουκιά και αναρωτιέστε πως στο διάολο τα κατάφεραν οι γονείς σας να κάνουν κάποια πράγματα, μην αναρωτιέστε άλλο. Ούτε ηλίθιοι είστε, ούτε σπάταλοι. Απλά, ο τρόπος ζωής που ακόμα σας διαφημίζουν, αντιστοιχεί σε κάποια άλλη γενιά, σε κάποιον άλλο μισθό και σε κάποιες άλλες δυνατότητες. 

Το θέμα δεν έχει να κάνει με την πάλη των τάξεων. Ίσως ούτε καν με την πάλη των γενεών. Έχει όμως να κάνει τελικά με το πως όλα τα γαμ... πράγματα συνδέονται τόσο όμορφα σε αυτή τη ζωή και με το ότι η καλοπέραση και η ανεμελιά μιας γενιάς και των συνθηκών που τη διαμόρφωσαν, δεν αργεί ποτέ να χτυπήσει την επόμενη ή τη μεθεπόμενη. Τώρα λοιπόν, τα πάρτι του 1970-80 και ίσως του 1990 τελείωσαν. Η μουσική σταμάτησε και το μόνο που μας έμεινε είναι χαρτοπόλεμος παντού, κομφετί και κορδέλες και χρησιμοποιημένες καπότες στις τουαλέτες. Άδεια κουτάκια και μπουκάλια μπύρας και κάτι ξεθωριασμένες αναμνήσεις εδώ κι εκεί. Και με όλα αυτά προσπαθούμε να δούμε τι μπορεί να μείνει όρθιο για την επόμενη μέρα. 

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι επιβίωσης, όχι ακόμα τουλάχιστον. Το πρόβλημα είναι ανισότητας. Έχει αρχίσει και ανοίγει πολύ η ψαλίδα ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν ακόμη να απολαύσουν τα αγαθά του δυτικού κόσμου (μαζί και την εκπαίδευση του) και σε εκείνους που δε θα μπορέσουν να δώσουν στα παιδιά τους έστω τα βασικά. Όταν αυτά τα παιδιά θα βγουν στην αγορά εργασίας, τι θα γίνει; Πόσοι θα έχουν μείνει για να ανταγωνιστούν; Πως και με τι μέσα θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν τους γόνους των σημερινών πλουσιότερων συμμαθητών μας. Και αν καταφέρουν να βρουν μια δουλειά, τι μισθούς θα πάρουν;

Κι αν δε το καταλαβαίνετε πολύ καλά αυτό το τελευταίο, δείτε γύρω σας και σκεφτείτε πόσοι από τους συμμαθητές σας πήγαν αβίαστα για ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό; Πόσοι εξαιτίας αυτού, βρήκαν μια καλύτερη δουλειά πιο γρήγορα από εσάς; Πόσοι από αυτούς πήραν αβίαστα το πρώτο τους αμάξι γιατί πέρασαν σε μια σχολή; Εσείς ακόμα δεν πηγαίνετε κάπου ένα ΣΚ το Πάσχα, γιατί έχετε να πληρώσετε δόση στο καταναλωτικό. Πόσοι βρέθηκαν να ξεκινάνε τη ζωή τους με ένα σπίτι έτοιμο, επιπλωμένο ενώ εσείς ακόμα ξεπληρώνετε δόσεις στον Κωτσόβολο για οικιακές συσκευές και κάθε πρώτη του μήνα σκάτε 300-400 ευρώ ενοίκιο; Και πόσα λεφτά τελικά μένουν σε εκείνους για να "ξοδέψουν" σε δραστηριότητες που τους κάνουν καλύτερους στη δουλειά τους ή απλά τους κάνουν να ζουν καλύτερα, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο το χάσμα που σας χωρίζει;

Οι γονείς όλων αυτών, δε τα έκλεψαν τα λεφτά (τουλάχιστον όχι όλοι), και τα δούλεψαν σκληρά (θέλω να πιστεύω οι περισσότεροι). Είχαν γενικότερα κάποιες καλύτερες προϋποθέσεις οι οποίες έφτιαξαν in turn, ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Και round it goes που λένε και στο χωριό μου. Όταν εσείς ακόμα προσπαθείτε να αφήσετε ένα σπίτι στα δικά σας παιδιά, ενώ εκείνοι μένουν ήδη μέσα σε αυτό, είστε ήδη μια γενιά πίσω. Είναι τόσο απλό... Και δυστυχώς, δε φαίνεται να γίνεται κάτι στον κόσμο γενικότερα για να αποφύγουμε αυτές τις ανισότητες...