Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Για ένα κομμάτι ψωμί - Για ένα τσουβάλι τροφή!

Να σημειωθεί στα πρακτικά κύριε πρόεδρε, ότι πραγματικά προσπαθώ να αγιάσω, αλλά δε με αφήνουν!! Δε με αφήνουν! Τι έγινε πάλι; Να σας τα πω με τη σειρά και πείτε μου εσείς τι νομίζετε κύριε πρόεδρε!

Είδα τις προάλλες έναν ωραίο διαγωνισμό από μια αξιόλογη σελίδα ζωοφιλίας στο Facebook! Το θέμα της ήταν να στείλεις φωτογραφία το κατοικίδιο σου για να κερδίσεις με βάση τα likes που έχεις τρία βραβεία! Τα βραδεία ήταν περισσότερο συμβολικά αφού ήταν μια σκυλοτροφή σε μειούμενη ποσότητα από τον πρώτο νικητή ως τον τρίτο. Η ποσότητα του τρίτου δε, για ένα μεγάλο σκυλί, παίζει να μη σε έβγαζε πάνω από μια εβδομάδα, ενώ η αντίστοιχη του πρώτου, άντε να σε έβγαζε 3 εβδομάδες το πολύ. Στην ουσία δηλαδή, ένα βραβείο συμβολικό, με την τελική κατάταξη να είναι ίσως περισσότερο σημαντική για κάποιους από το βραβείο το ίδιο! Όπως αποδείχθηκε, αυτό ακριβώς ίσχυε! Και εξηγούμαι...

Έστειλα κι εγώ τη φωτογραφία του σκύλου μου λοιπόν στο διαγωνισμό, βλέποντας ένα καλό μου φίλο που είχε κάνει το ίδιο, έτσι για τον χαβαλέ περισσότερο. Την ανέβασα και στον τοίχο μου, τη μοιράστηκα όπου μπορούσα και κατάφερα μέχρι τη στιγμή που μιλάμε, σε 10 μέρες παρουσίας της φωτογραφίας στο album του διαγωνισμού να έχω 90-100 likes. Περήφανος και περιχαρής, είπα να κάνω μια βόλτα από τις άλλες φωτογραφίες, να δω τι κάνει ο "ανταγωνισμός" και να κάνω και κανένα like σε όσες φωτογραφίες μου άρεσαν κι εμένα. Στη βόλτα αυτή, μου έπεσαν τα μαλλιά! Επειδή ξέρω 1-2 πράγματα από Facebook και καταλαβαίνω και 2-3 ακόμα, ίσως να εκνευρίστηκα λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε και το αποτέλεσμα θα το δείτε παρακάτω. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν, είναι κατάλληλα επεξεργασμένες (και επαγγελματικότατα!), γιατί σκοπός δεν είναι να κατηγορηθεί ο διαγωνισμός ή η σελίδα που τον έτρεξε. Σκοπός δεν είναι ούτε να εκτεθούν τα ζωάκια και οι μούρες των αφεντικών, μα μόνο η ηλιθιότητα που τους δέρνει! Vamos! 

Ξεκινάμε λοιπόν με την τύπισσα αυτή, η οποία αφού έχει βάλει μια αδιάφορη φωτογραφία με τη μούρη της και το σκύλο της, έχει γράψει και το σχόλιο (δεύτερο στην εικόνα από κάτω) για να συγκινήσει τα πλήθη... ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΡΓΗ ΜΕ 3 ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΚΑΙ 2 ΓΑΤΑΚΙΑ! Κοινώς, δεν έχω λεφτά να φάω, αλλά μαζεύω ζώα σπίτι, οπότε κάντε μου like για να τα ταΐσω. Και ο εμετός συνεχίζεται με το "ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝΕ ΤΑ ΣΤΟΜΑΧΑΚΙΑ!". Το σχόλιο είχε γίνει και "edited" όπως φαίνεται από το ρουφιάνο του FB, γιατί μάλλον δεν ήταν αρκετά δακρύβρεχτο! Σε άλλα νέα, όσοι άλλοι χαζοί έχουν σκυλιά, έχουν οικονομικό πρόβλημα αλλά δε το κάνουν παντιέρα για μια σκυλοτροφή, μπορούν να ψοφήσουν γιατί η εν λόγω κυρία βρήκε το μεγάλο κόλπο και πάει για την πρωτιά! Η απάντηση από κάποιον χρήστη ήρθε πληρωμένη, αν και δε νομίζω να είναι ακόμα ανεβασμένη.




Μετά, έχουμε τους μαλάκες που πάνε στις φωτογραφίες που άλλοι χρήστες έχουν στείλει, και χωρίς κανένα ίχνος Internetικού πολιτισμού, βάζουν τη σχολιάρα τους. Ακριβώς κάτω από τη φωτογραφία των άλλων, λένε τη δακρύβρεχτη παπάρα τους για να κερδίσουν εκείνοι την τροφή. Τουλάχιστον η πρώτη περίπτωση κράταγε την κλάψα της για πάρτι της! Αυτά τα σχόλια τα πήρα χαμπάρι όταν κάνοντας κλικ για να πάω στις επόμενες φωτογραφίες, άλλαζαν όλα στο παράθυρο του browser, εκτός από το σχόλιο του παπάρα που έμενε σε κάθε φωτογραφία! Εκεί ήταν που είπα wtf??? Καμαρώστε καπατσοσύνη και πονηριά! Είναι ο ίδιος τύπος Έλληνα στην παραλία, που ενώ έχεις στήσει ομπρέλα στο καλό το σημείο έρχεται και στήνει τη δική του κολλητά δίπλα! Είναι για τόσες σφαλιάρες όμως...



Και άλλο ένα δείγμα ηλιθιότητας, ίδιο με το προηγούμενο αλλά με πολλή επιμονή! Η συγκεκριμένη είχε τόση υπομονή που αν δε κάνω λάθος, το είχε κάνει σχόλιο σε περίπου 350-400 φωτογραφίες! Εγώ πάντως, ένα report για spam το έκανα... (θέλω να δείτε πόσο επαγγελματικά σβήσαμε όλα τα προσωπικά στοιχεία από τη φωτογραφία, μέχρι και τη μούρη του σκύλου, μη τον δουν οι φίλοι του στο FB και τον εκθέσουμε!). Τι να πεις για αυτήν; Αυτή είναι η τύπισσα μόνο με το "κάντε λικε", μπήκε μόνη της στο Πάνθεον του FB!


Και φτάνουμε στο τέλος των ντοκουμέντων με τον βασιλιά ηλίθιο... Αυτός ο τύπος είναι ο αγαπημένος μου! Επιδεικνύει πρωτότυπη σκέψη σε σχέση με τους άλλους τύπους. Εδώ δεν έχουμε επίκληση στο συναίσθημα όπως στην πρώτη περίπτωση, ούτε offensive marketing όπως έχουμε στη δεύτερη και τρίτη περίπτωση που είναι σαν τα φυλλάδια στις εκλογές, που μόνο στο βρακί σου μέσα δε τα βάζουν ένα πράμα. Εδώ, έχουμε κουτοπονηριά! 

Αυτός ο τύπος τι έκανε λοιπόν... Βρήκε μια αδιάφορη φωτογραφία με το αξιολάτρευτο σκυλάκι του (δεν είχε ούτε το μυαλό να βρει μια της προκοπής για να λες τουλάχιστον ότι έχει νόημα που πήρε likes), την ανέβασε και την έστειλε σε φίλους και γνωστούς. Όταν είδε ότι δε θα κέρδιζε ούτε για πλάκα, τι έκανε; Σου λέει... "Πόσο έχει η τροφή; Κανένα 50άρι ευρώ για τον πρώτο νικητή για το μεγάλο σακούλι. Ωραία. Θα δώσω τα 20-30 ευρώ σε ένα από αυτά τα site που σου φορτώνουν likes σε ότι ζητήσεις, θα μαζέψω 1000-1500 likes και ούτε γάτα ούτε ζημιά!". Καλά, εσένα αγόρι μου, έπρεπε να σε πάρει ο Βαρουφάκης σύμβουλο! Τι αστραπόμυαλο είναι αυτό που έχεις! Διάνοια! Μόνο που δεν ήξερες ότι αν κάνει κάποιος κλικ στα 1.300+ likes που έχεις, θα δει το παρακάτω. Θα δει δηλαδή ότι σου έχουν κάνει like όλες οι φυλές του Ισραήλ! Μέχρι και Ρώσοι! Και μέσα σε αυτούς, ούτε ένας Έλληνας! Τη στιγμή που αν κρίνω από το επώνυμο σου, πρέπει να είσαι από Κιλκίς μεριά!



Α, και κάτι ακόμα μεγάλε. Μάλλον δεν έκανες τον κόπο να διαβάσεις τους κανόνες του διαγωνισμού στον οποίο μπήκες που λένε ρητά ότι likes από άσχετα ονόματα και χώρες σε μεγάλο αριθμό, αυτόματα σημαίνουν αποκλεισμό...! Οπότε, είσαι μείον 20-30 ευρώ αλλά σου έμεινε η στιγμιαία χαρά του βλάκα που ένιωσε για λίγο ότι βρήκε το κόλπο να γαμ... όλους τους άλλους "χαζούς". Δυστυχώς στο τέλος, "the joke's on you" που λέει και η γιαγιά μου... 

Πάντως, μέσα από κάτι τέτοια μικρά και ασήμαντα για κάποιους, εγώ νομίζω ότι βλέπω μικρογραφίες του Έλληνα. Νομίζω ότι βλέπω ακόμα το λαμόγιο που θα μπει σε ένα διαγωνισμό, όχι για να χαρεί με το σκυλάκι του, όχι για να διαγωνιστεί μέσα σε πλαίσια, αλλά για να εξαπατήσει, να ζητήσει οίκτο, να ξεγελάσει και να πατήσει επί πτωμάτων. Δε τον νοιάζει αν θα ξεφτιλιστεί στην πορεία, δε τον νοιάζει να υποβαθμίσει τον εαυτό του ή να ενοχλήσει άλλους, αρκεί να κερδίσει τι; Ένα τσουβάλι σκυλοτροφή; Τη φήμη ότι βγήκε πρώτος σε έναν από δεκάδες διαγωνισμούς στο Facebook;

UPDATE (6/4/2015) 

Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού, βγήκαν! Πάτησα κι εγώ όλο χαρά το link για να δω αυτό που περίμενα. Δηλαδή, ένα μήνυμα που θα έλεγε ότι ο κύριος τάδε, ακυρώθηκε για μη κανονική συμμετοχή στο διαγωνισμό. Μάταια! Τι έγινε; Κέρδισαν τρία άτομα, τα οποία είχαν από περίπου 2.500, 2.200 και 1.900 likes στη φωτογραφία τους! Το καλό ξεκινά τώρα όμως... Οι δύο πρώτοι, μετά από επικοινωνία με τη σελίδα, έμαθα ότι είναι αδέρφια και μάλιστα, από ότι είδα, κέρδισαν βάζοντας φωτογραφία τον ΙΔΙΟ ΣΚΥΛΟ! Τον Ι Δ Ι Ο   Σ Κ Υ Λ Ο!!! Οι υπεύθυνοι δε της σελίδας, μου είπαν ότι τους έκαναν φίλους και είδαν ότι έχουν πολλούς φίλους στο FB και τους είπαν επίσης οι ίδιοι ότι είναι όλη μέρα online και παίζουν σε διαγωνισμούς. Έτσι, με αυτή την προσέγγιση αλά Sherlock Holmes, μου είπαν ότι εξακρίβωσαν ότι τα δυο αδέρφια, "ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος", κέρδισαν "ΑΡΚΕΤΑ ΔΙΚΑΙΑ". Έτσι ακριβώς μου το έγραψαν... Αρκετά δίκαια..! Αρκετά! "Close enough" που λένε και στο χωριό μου! Βέβαια, για τον τρίτο δε μου είπαν κάτι. Για τον τύπο που έφτιαξε περίπου 1.000, ίσως και παραπάνω fake pages στο Facebook για να κάνει μέσα από αυτές like στις φωτογραφίες του, δεν είχαν κανένα σχόλιο. Ορίστε και το screenshot αν δε με πιστεύετε...


Βλέπουμε σελίδες όπως "Kaltsa", "Patatoes", "Taramas", τις οποίες αν τις αναζητήσετε και τις ανοίξετε, θα δείτε ότι δεν έχουν κανένα Like, κανένα Activity, καμία φωτογραφία... Τίποτα! Α, και εντελώς τυχαία δημιουργήθηκαν όλες τις ημέρες του διαγωνισμού!!

Και έτσι, νομοτελειακά, καταλήγουμε στον ορισμό του διαγωνισμού για τον Έλληνα...

Ένας διαγωνισμός λαμβάνει χώρα και απαιτεί μια συγκεκριμένη διαδικασία με σαφώς ορισμένο τελικό έπαθλο, η οποία διενεργείται με ισοτιμία και ισονομία και διαφάνεια για όλους τους συμμετέχοντες, με τέτοιο τρόπο ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι δίκαιο και αδιαμφισβήτητο. ΕΚΤΟΣ αν μπορούμε να λάβουμε μέρος με περισσότερες συμμετοχές αυξάνοντας τις πιθανότητες για νίκη, ΕΚΤΟΣ αν μπορούμε να πληρώσουμε κάποιον να μας προωθήσει στο διαγωνισμό, σιγουρεύοντας τη νίκη, ΕΚΤΟΣ αν μπορούμε με οποιονδήποτε τρόπο που δεν απαγορεύεται ρητά στους κανονισμούς (ή αν απαγορεύεται τουλάχιστον να μη μας βρουν, ή αν απαγορεύεται και μας βρουν να μη μπορούν να το αποδείξουν), να πάρουμε τη νίκη από τους άλλους διαγωνιζόμενους. 

Εσείς που πήρατε τις τρεις πρώτες θέσεις, και ίσως άλλοι τόσοι που μπορεί να μην ήταν τόσο επιμελείς ή ψυχαναγκαστικοί στην "κλεψιά", κερδίσατε άλλο ένα τρόπαιο, προσφορά του παρόντος blog... Χωρίς likes αυτή τη φορά, θα σας δώσω το ίδιο μάλιστα, για να μην τσακώνεστε για πρώτες-δεύτερες-τρίτες θέσεις... Ορίστε λοιπόν! 


ΣΕ ΚΑΛΗ ΜΕΡΙΑ! ;-) 


ΥΓ: Αν δε με πιστεύετε, ή αν θέλετε να κάνετε trace back το story, απλά Googlάρετε "Νικητές Πρωταπριλιάτικου Διαγωνισμού" και μέσα στα αποτελέσματα θα τη βρείτε την άκρη!

Να είστε όλοι καλά και να εκνευρίζεστε για να μπορείτε να ισιώνετε μετά και να γελάτε και λίγο στην πορεία...!







Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Παιδιά σε Τσίρκο...

Χάζευα σε ένα blog τις προάλλες και κάπου έσκασε ένα link για μια είδηση για ένα κοριτσάκι που τραγούδησε απίστευτα, το Rolling in the Deep της Adele. Ένα απίστευτο κομμάτι κατά τη γνώμη μου. Ένα κομμάτι για σχέσεις, για συναισθήματα, για αδιέξοδα και για ερωτικές απογοητεύσεις, πάνω κάτω...

Μην παρεξηγηθώ, ανοίγω τέτοια links και βλέπω με πολύ ενδιαφέρον μικρούς καλλιτέχνες να αφήνουν τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό. Έχω δει και καμαρώσει και συγκινηθεί με αρκετές περιπτώσεις τέτοιων παιδιών, κυρίως από τηλεοπτικά σόου όπως το Britain's Got Talent.

Γυρνώντας λοιπόν στο Rolling in the Deep, άνοιξα και είδα το βίντεο με την Olivia Kay να εκτελεί το κομμάτι και πραγματικά αισθάνθηκα σχεδόν άρρωστος! Και έτσι γύρισα πίσω και στα άλλα βίντεο που είχα δει με παιδάκια και είδα ότι τα περισσότερα ήταν τουλάχιστον κακόγουστα και εκτός τόπου και χρόνου, παρά την πρόσκαιρη συγκίνηση που μπορεί να προκαλούν...

Θεωρώ ηλίθιο έναν γονιό που εκθέτει το παιδί του με τον τρόπο που εκτίθεται αυτό το κοριτσάκι στο Youtube. Αν θέλετε να δείτε για τι ακριβώς μιλάω, απλά μπείτε στο κανάλι της στο Youtube. Προφανώς οι περήφανοι γονείς κάθονται σε μια γωνία και μαζεύουν το παραδάκι όσο το μικρό κάνει παρέλαση από εκπομπή σε εκπομπή στην Αμερική. Και μετά, όταν πια θα έχει σιτέψει και θα είναι πόσο, 15-17; Θα είναι ήδη μια ξεχασμένη "has been" κοπελίτσα που κάποτε έκανε καριέρα σε εθνικό επίπεδο. Αυτό βέβαια, αν δε μπλέξει ακόμα χειρότερα σε κυκλώματα και άλλα τέτοια που θα την εκμεταλλευτούν όσο πουλάει και μετά θα την πετάξουν. Αυτό με μια πιθανότητα γύρω στο 95% γιατί φυσικά δε γίνεται να βγαίνει κάθε μέρα μια Britney Spears ή μια Christina Aguilera.

Βέβαια, παιδιά τους είναι και κάνουν ότι θέλουν με αυτά, φαντάζομαι. Κάνουν βέβαια και ότι θέλουν με τα παιδιά του κοσμάκη, γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι τόσο μπετόβλακες που βλέποντας αυτό το κοριτσάκι, σκέφτονται τι ωραία που θα ήταν και το δικό τους παιδί να είχε μια τέτοια φωνή και να έκαναν παρέλαση από πρωινάδικα, Καρντάσια και Θέμο... Πέρα από όλα αυτά όμως, υπάρχει κάτι που είναι προσωπικό γούστο και ίσως μουσικό γούστο, στο οποίο κολλάω.

Εγώ, όταν ακούω αυτή την παιδική φωνούλα με το άγουρο της ηλικίας, να λέει Adele, αισθάνομαι λίγο περίεργα, ίσως και αποκρουστικά. Δε μπορεί να βάζει κανείς ένα κοριτσάκι σε αυτή την ηλικία να τραγουδά για ερωτικές απογοητεύσεις και να παίρνει αυτές τις ηλίθιες-εκτός-ηλικίας γκριμάτσες και να "μεγαλίζει" με έναν χυδαίο τρόπο που μόνο παιδεραστή θα ικανοποιούσε. Το άλλο δε που ενισχύει όλη αυτή τη χαζομάρα με έναν απίστευτο τρόπο είναι τα χιλιάδες, εκατομμύρια likes και shares που κάνουμε εμείς οι ίδιοι, εγώ, εσείς, όλοι. Χιλιάδες από δαύτα με κάτι φατσούλες που χαμογελούν και εγκωμιαστικά σχόλια για ένα παιδί που μοιάζει με μαϊμού σε τσίρκο που κάνει τα πάντα για την μπανάνα των likes.

Κάπου εδώ είναι που ξεκινά και η ατομική ευθύνη του καθενός, ακόμα και για θέματα τέτοια, ακόμα και σε δίκτυα όπως το internet, που πρέπει να βγει και να γράψει ένα σχόλιο κάτω από το βίντεο με αυτό που θα έπρεπε να είναι κοινή λογική. Δε το κάνει όμως, δε το κάνουν αρκετοί τουλάχιστον, και όσο αυτό αποτελεί κανόνα, τόσο θα βρίσκουν χώρο κάτι παρόμοια ζώα, να εκθέτουν τα παιδιά τους σε βιτρίνες με το αντίστοιχο αντίτιμο που όμως στο τέλος δεν είναι άλλο από την ψυχική υγεία και ισορροπία αυτών των παιδιών. 

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Λίζες, κορνίζες και λοιπά τέρατα...

Κάθομαι μαζί με τους συμφοιτητές στην αίθουσα τελετών της σχολής που έχει μια νότα από Χόγκουαρτς με όλα τα βαριά έπιπλα και τους πολυελαίους. Φοράμε όλοι μας τις μαύρες τήβεννους σα τους μαθητευόμενους μάγους στο Harry Potter και ακούμε τον πρύτανη, σαν άλλο Ντάμπλντορ, να μας μιλά για κάτι μαγικές θέσεις που θα καταλάβουμε και για κάποιο ονειρεμένο μέλλον που μας περιμένει. Κι όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε τα πτυχία μας στο χέρι, εκείνος μας τα δίνει ένα-ένα, κουνόντας τα στον αέρα, σα μαγικά ραβδιά που θα μας επιτρέψουν να κάνουμε όσα έχουμε ονειρευτεί πραγματικότητα! Όταν έφτασε η ώρα να πάρω το δικό μου πτυχίο, ο πρύτανης μου το έδωσε και αντί για καλή σταδιοδρομία, μου είπε «πάρτο Λίζα και κάντο κορνίζα»! Έτσι τελείωνε ο εφιάλτης μου και ξυπνούσα ιδρωμένος προσπαθώντας να καταλάβω γιατί με είπε Λίζα! Μάταια. Μερικά χρόνια μετά, κατάλαβα ότι εκείνο το όνειρο ήταν τελικά προφητικό και δεν είχε να κάνει με το όνομα Λίζα, αλλά με το πτυχίο μου και την κορνίζα!  

Κι αν εσείς είχατε πιο νορμάλ όνειρα από μένα, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι όλοι μαζί σήμερα είμαστε «στο ίδιο έργο θεατές». Όλοι μας με πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, κάποιο μεταπτυχιακό ή δεύτερο πτυχίο, διδακτορικό και πάει λέγοντας. Πτυχία που μετά από μερικές μέρες και αφού τα φωτοτυπήσαμε, τα βάλαμε σε κορνίζες. Που να ξέραμε ότι θα μείνουν ακριβώς εκεί, απλά διακοσμητικά στο δωμάτιο ή το σαλόνι μας; Ανήκουμε στη γενιά που περισσότερο από κάθε προηγούμενη, βρέθηκε να έχει γνώσεις και ικανότητες, αλλά λιγοστές ευκαιρίες απασχόλησης. Θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε για αυτό πολλούς. Τις καταστάσεις, τους υπουργούς παιδείας, τα εκπαιδευτικά συστήματα, την κοινωνία την άδικη, την είσοδο στο ευρώ και πάει λέγοντας. Αναρωτιέμαι όμως αν είναι αυτό που θα μας βοηθήσει με κάποιο τρόπο στο να βγάλουμε τα πτυχία από την κορνίζα και να τα κάνουμε κάτι, οτιδήποτε! Όχι, δε θα μας βοηθήσει. Η εξέταση κάθε προβλήματος ξεκινά από αυτόν που το αντιμετωπίζει άμεσα και όχι από εξωτερικούς παράγοντες. Άρα, τους εαυτούς μας πρέπει να κοιτάξουμε είτε σα θύματα της κατάστασης είτε σα θύτες.


Εμείς είμαστε οι Λίζες που ξυπνάμε στο δρόμο για τα 30, έχοντας πληρώσει πτυχία-μεταπτυχιακά για να δούμε ότι δεν υπάρχει ευκαιρία απασχόλησης και ότι τα περισσότερα από όσα μάθαμε 10 χρόνια πριν, τα έχουμε ξεχάσει. Είμαστε όμως και οι Λίζες που πρέπει να δουν μπροστά και να βρουν μονοπάτια, λύσεις και τρόπους αξιοποίησης των γνώσεων και εμπειριών. Είμαστε εμείς που καλούμαστε πια να δημιουργήσουμε δικές μας ευκαιρίες απασχόλησης γιατί η κατοχή ενός πτυχίου δε μπορεί να μας τις δώσει. Είναι επιτακτική ανάγκη να προσαρμοστούμε, να επεκτείνουμε τις γνώσεις μας και να διαφοροποιηθούμε από μια στρατιά ανθρώπων με τα ίδια πτυχία και παρόμοια μεταπτυχιακά με εμάς. Κι αν ούτε αυτό πετύχει και φτάσει η κατάσταση μέχρι εκεί, δε θα πρέπει να διστάσουμε να αφήσουμε τα πτυχία στις κορνίζες και να δημιουργήσουμε νέες συνθήκες, ευκαιρίες και προοπτικές. Αυτή δεν είναι άλλωστε η ουσία της εξέλιξης; Η δυνατότητα προσαρμογής σε μεταβαλλόμενες συνθήκες του περιβάλλοντος…