Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Αναθέματα...

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα του 2014... Καλή αρχή για σενάριο ταινίας τρόμου... Θυμάμαι λίγα πράγματα από την παιδική μου ηλικία. Νομίζω ότι οι "γεμάτες" αναμνήσεις μου ξεκινάνε κάπου στα χρόνια του Γυμνασίου. 1995... Εκεί που υπήρχαν μόνο τα μαθήματα, τα αγγλικά μετά το σχολείο και το μπάσκετ στα διαλείμματα. Άντε και καμία τηλεόραση, κανένας αγώνας και αυτό. Τίποτα άλλο. 

Τα χρόνια περνούσαν και το άγχος μεγάλωνε για αυτό το μεγάλο και άγνωστο πράγμα που λέγεται πανεπιστήμιο. Τι θα κάνω στη ζωή μου, πως θα περάσω, κλπ. Η ασφάλεια του σχολείου και του διαβάσματος ήταν το μόνο όχημα που με κράτησε σε σωστή τροχιά. Είχα τότε (ακόμα) την πεποίθηση ότι μπορώ να στηριχτώ σε όλα εκείνα που είμαι και που μπορώ, για να γράψω καλά και να περάσω στο επόμενο στάδιο της ζωής μου. Και έτσι έγινε. 

Ήρθε το 2000 για να με βρει σε ένα τμήμα ενός ΑΕΙ να παρακολουθώ κάτι μαθήματα που φαίνονταν εύκολα, λογικά και χρήσιμα. Εκεί άρχισα να επαναστατώ και τελικά η πρωινή παρακολούθηση έγινε πρωινός καφές κοντά στη σχολή. Το ίδιο συνέβη και στην απογευματινή, ώσπου ερχόταν η ώρα της εξεταστικής οπότε και κλεινόμουν στο σπίτι με το ίδιο όπλο όπως στο λύκειο, προσπαθώντας να βγάλω μια άκρη και να περάσω τα μαθήματα. 

Έφτασε κι αυτό στο τέλος του, κάπου στο 2004 (συνεπέστατος!) και σειρά πήρε μια δουλειά σα βοηθός ερευνητή και ένα μεταπτυχιακό στο οποίο δεν επανέλαβα τα λάθη του πτυχίου. Το πήρα με 9.14 στα 10 παρακαλώ, με συνεχή παρακολούθηση και πραγματικά σκληρή δουλειά στις εργασίες, στα εργαστήρια και πάει λέγοντας. Από το 2005 είχα ξεκινήσει να βγάζω τα πρώτα "κανονικά" λεφτά μου δουλεύοντας σε φροντιστήρια, μα το 2008 μετά το διάλειμμα του στρατού, έγινα βοηθός project manager σε ένα φορέα δημοσίου και πλέον όλα έμπαιναν σε ένα δρόμο. Δούλευα πολύ και με καλά λεφτά που μου έφταναν για να ζω, να βοηθώ καταστάσεις και να κάνω και κάποια μικρά απωθημένα πραγματικότητα. 

Το 2009 ξεκίνησα και ένα διδακτορικό και όλα πήγαιναν προς τη σωστή κατεύθυνση... Εδώ σκέφτεσαι αγαπητέ αναγνώστη... "Κάπου εδώ θα στραβώσει, δε μπορεί. Αλλιώς προς τι ο τίτλος του κειμένου"; Πολύ σωστά... Με ένα fast forward ειδήσεων που όλοι μας παρακολουθήσαμε, ανεργίες, μνημόνια, προβλήματα, περικοπές και άλλα και άλλα, βρίσκομαι στο 2014... Λίγο κουρασμένος από την συνεχή πίεση ενός εταιρικού περιβάλλοντος που δεν είναι όπως το είχα ονειρευτεί (πρόβλημα μου αυτό..., ΟΚ) και με έντονη την ανάγκη επαναπροσδιορισμού όλων αυτών που θεωρούσα δεδομένα.  

Εκτός εταιριών ουσιαστικά, με μια δική μου δουλειά (εκτός αντικειμένου σπουδών) που παλεύει να κρατήσει το κεφάλι έξω από το νερό. Με ένα διδακτορικό για το οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται να με πληρώσει και με μια αγορά εργασίας στην οποία σου ζητάνε σχεδόν να τους παραδώσεις τα κλειδιά της ζωής σου για 1.500 ευρώ το μήνα καθαρά. Υπερωρίες, πατριωτισμός για να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση και να βυθίσουμε τον εαυτό μας σε μια κρίση πολύ πιο προσωπική και επικίνδυνη από αυτή της χώρας. Μια κρίση που αφορά μια ζωή που δεν έχει rewind. Και λίγο εκβιασμός για τη δύσκολη κατάσταση και τις δουλειές που δεν υπάρχουν και άλλα τέτοια όμορφα... 

Αναθέματα για τι; Για την κατάσταση, τη συγκυρία και τη γκαντεμιά. Όχι για τις αποφάσεις, όχι για τη ζωή και τις επιλογές. Απλά για το γαμώτο... Το ΓΑΜΩ ΤΟ κέρατο σας... Κατά τα άλλα, εδώ, στην αγαπημένη μου γωνιά του κόσμου, ευελπιστώ, ελπίζω, περιμένω και επιμένω για κάτι καλύτερο... Στην ουσία, και το καταλαβαίνω αυτό γράφοντας, ψάχνω εκείνη τη σιγουριά του μακρινού 1995 ότι αν κάνω όλα όσα μπορώ, όλα όσα γίνεται να γίνουν, θα καταφέρω στο τέλος να πάω μπροστά. Αυτή τη σιγουριά που μας έχουν πάρει και που νομίζω πως η απουσία της τελικά είναι αυτή που μας γαμ.. έτσι τις ζωές...