Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Δημοδίχασμα...

Ακούω τόσες μέρες, πριν και μετά το δημοψήφισμα, ψύχραιμες φωνές και εκκλήσεις να μην τσακωνόμαστε για το ΝΑΙ ή το ΌΧΙ. Να μην ξεκατινιαζόμαστε και να μη βρίσκουμε αφορμές για να σκοτωνόμαστε. Και το πιστεύω. Το στηρίζω, παίρνοντας βαθιές ανάσες και δίνοντας τόπο στην οργή, ή λογοκρίνοντας τον εαυτό μου κάνοντας edit τα σχόλια πριν τα στείλω. Προσπαθώ να γράφω και να μιλάω ψύχραιμα, να μην πολώνω και να μην πορώνομαι γενικότερα. Προσπαθώ πάρα πολύ και η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα, δεν έχω τσακωθεί με κανέναν και δεν έχω σηκώσει ιδιαίτερα τους τόνους. Κι όπου έχω γράψει κάτι παραπάνω λόγω πίεσης και θυμού, προσπαθώ να το κρατάω σε ένα επίπεδο. Αν το καταφέρνω ή όχι, είναι στην κρίση άλλων και όχι στη δική μου! 

Από την άλλη, όσο περνάνε μέρες, τόσο δυσκολότερο το βρίσκω να μένω ψύχραιμος. Δε περίμενα με τη νίκη του ΌΧΙ στο δημοψήφισμα να ηρεμήσουν τα παπαγαλάκια και οι εγκάθετοι ή οι φελλοί (να η έκρηξη!). Περίμενα ωστόσο, από τους συμπολίτες μου που επιχειρηματολόγησαν λογικά και βάσιμα υπέρ του ΝΑΙ και δε τους βγήκε, να δώσουν μια πίστωση χρόνου. Περίμενα να υπάρξει μια ανοχή και μια ηρεμία για τις διαπραγματεύσεις των επόμενων ημερών. Κάτι σαν εθνική ενότητα, εθνική σύμπνοια ή κάτι τέτοιο... Μάταια το περίμενα ωστόσο...

Προφανώς, η λογική του οπαδισμού ή του θρησκευτικού φανατισμού, έχει απλωθεί (όχι τώρα, από πάντα) και στην πολιτική. Γιατί πραγματικά, βλέπω αγαπημένους φίλους και γνωστούς, των οποίων τις γνώσεις και το επίπεδο σέβομαι, να βγαίνουν από την πρώτη ώρα και να υπονομεύουν μια εθνική προσπάθεια η οποία είναι στις καθυστερήσεις του αγώνα και με το σκορ υπέρ των "αντιπάλων". Βγαίνουν και γράφουν ή αναδημοσιεύουν τη μια παπάτζα πίσω από την άλλη και ποστάρουν τις ίδιες μαλακίες που ποστάρω εγώ όταν χάνει η ομάδα από τη Βαζέλα και μας σφάζει η διαιτησία... (ή έτσι νομίζω τουλάχιστον)



"Πάμε χωρίς προτάσεις στην Ευρώπη", "Μας παίρνουν τις θυρίδες" (πότε είχαμε εμείς θυρίδες δε θυμάμαι, αλλά ΟΚ!), "γιατί παραιτήθηκε ο Βαρουφάκης", ενώ πριν μερικές μέρες τον έβριζαν γιατί δεν παραιτούνταν και πάει λέγοντας! Μετά, κατάρα γιατί μπήκε άλλος στη θέση του και γιατί δεν έβαζαν κάποιον καλύτερο. Επιχειρήματα χωρίς τέλος, χωρίς ομοιογένεια και χωρίς βάση πολλές φορές. Σαν να υπάρχει το μέτωπο της κυβέρνησης και μετά αυτό του ΌΧΙ και μετά το μέτωπο της Ευρώπης και μαζί ή λίγο παραδίπλα, το μέτωπο αυτών του ΝΑΙ! Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα δηλαδή! Δε μπορούμε τουλάχιστον η κυβέρνηση με τους ΌΧΙ και τους ΝΑΙ (άντε χωρίς το ΚΚΕ), να είμαστε για λίγο μαζί; Για τόοοοσοδα λίγο!

Αναδημοσιευμένα "σκουπίδια", χωρίς καν να διαβάζουν το κείμενο φαντάζομαι (μόνο από τον τίτλο) από κάτι ηλίθια αριστερά ή δεξιά ή κεντρώα blogs που μπορεί και να στήθηκαν πριν μερικές μέρες επί τη ευκαιρία. Γιατί τα ίδια κάνουν και οι του ΌΧΙ και οι του ΝΑΙ. Και οι άκυροι και οι αμέτοχοι! Όλοι τα ίδια μυαλά. Μερικοί δε, καταφέρονται εναντίον του 61% σαν σύνολο και γράφουν στον αέρα κάτι μαλακίες του στυλ, "εσείς που ψηφίσατε ΌΧΙ, είστε περιορισμένου IQ", και το εννοούν! Και προσβάλλουν έτσι, περίπου το 60% των φίλων τους (άντε κι είναι κυρίως του ΝΑΙ ο κύκλος τους, και πάλι, ένα 30% το πιάνουν). 

Και κάθομαι και μου σκάνε όλες αυτές οι μαλακίες στο timeline και πορώνομαι κι εγώ, όσο κι αν δε πρέπει κι αν δε θέλω. Και τα μασάω και τα μασάω και βγαίνω και γράφω κι εγώ 1-2 γραμμές πιο πράες, ή τους αρχίζω στο χιούμορ και στο δούλεμα ή στο χαβαλέ, για να μη βρίσω. Και φαντάζομαι ότι ενοχλώ κι εγώ με τη σειρά μου άλλους τόσους φίλους. Κι αναρωτιέμαι όμως, που σταματάει το "δε τσακώνομαι" και το "δώσε τόπο στην οργή και μη διχάζεσαι" και που ξεκινάει το "θα σε καντιλιάσω να γίνεις άνθρωπος". Και που ανάμεσα βρίσκεται ο ιδανικός τόπος όπου όλοι συζητάμε σωστά, πράα και δεν αναδημοσιεύουμε σκουπίδια ή δε μιλάμε για την εξωτερική πολιτική σα να μιλάμε για τον Βαζέχα και τον Νικοπολίδη. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Και πραγματικά τώρα που το σκέφτομαι νομίζω πως αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ (κλεμμένο φυσικά). Λυπάμαι όμως για λογαριασμό τους (που έλεγε και ο μέγιστος Ζουγανέλης), για λογαριασμό όλων αυτών των πατριωτών, που δεν έχουν ίχνος σύμπνοιας για αυτό το αναθεματισμένο κομμάτι γης που μοιραζόμαστε. 

Για όλους αυτούς που είναι κρεμασμένοι στην δική τους εξέδρα στο Facebook και στα άλλα κοινωνικά δίκτυα και προσπαθούν να φωνάξουν πιο δυνατά από τον διπλανό για να φανούν εκείνοι σωστοί, εκείνοι νικητές και εκείνοι προφήτες. Μα υπάρχουν άραγε νικητές σε μια χώρα που πάει κατά διαόλου; Ποιος θα χαρεί όταν θα βγει και θα πει "Σκατά τα έκαναν, σας τα λεγα εγώ! Πάρτε τα @@ μου τώρα!". Ποιος; Και να σας πω κάτι; Σέβομαι τη διαφορετική άποψη όπως απαιτώ να με σέβονται κι εμένα. Δεν έχω έλλειψη δημοκρατικής συνείδησης. Απόδειξη ότι ακόμα κι αν μου έδιναν τη δυνατότητα να σας κλείσω τους λογαριασμούς για να μη βλέπω τις μαλακίες που ποστάρει η μια και η άλλη πλευρά, δε θα το έκανα, ειλικρινά.

Από την άλλη, αυτό δε σημαίνει ότι ετούτη εδώ δεν είναι μια καλή ευκαιρία προσωπικά για μένα για να ξεχωρίσω τους καλούς από τους "σκάρτους"...  Αυτούς που σέβονται και επιχειρηματολογούν και αντιδρούν και συνομιλούν και εκείνους που εκτίθενται με την ημιμάθεια και προκαλούν με την ηλιθιότητα τους. Αυτούς τους τελευταίους, δε τους θέλω ούτε μαζί ούτε απέναντι μου (αν μπορεί να υπάρξει "απέναντι" σε μια δημοκρατία) και τους αφιερώνω από καρδιάς, το παρακάτω:  

Posted by 奈什艾米 on Tuesday, April 14, 2015