Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Λίζες, κορνίζες και λοιπά τέρατα...

Κάθομαι μαζί με τους συμφοιτητές στην αίθουσα τελετών της σχολής που έχει μια νότα από Χόγκουαρτς με όλα τα βαριά έπιπλα και τους πολυελαίους. Φοράμε όλοι μας τις μαύρες τήβεννους σα τους μαθητευόμενους μάγους στο Harry Potter και ακούμε τον πρύτανη, σαν άλλο Ντάμπλντορ, να μας μιλά για κάτι μαγικές θέσεις που θα καταλάβουμε και για κάποιο ονειρεμένο μέλλον που μας περιμένει. Κι όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε τα πτυχία μας στο χέρι, εκείνος μας τα δίνει ένα-ένα, κουνόντας τα στον αέρα, σα μαγικά ραβδιά που θα μας επιτρέψουν να κάνουμε όσα έχουμε ονειρευτεί πραγματικότητα! Όταν έφτασε η ώρα να πάρω το δικό μου πτυχίο, ο πρύτανης μου το έδωσε και αντί για καλή σταδιοδρομία, μου είπε «πάρτο Λίζα και κάντο κορνίζα»! Έτσι τελείωνε ο εφιάλτης μου και ξυπνούσα ιδρωμένος προσπαθώντας να καταλάβω γιατί με είπε Λίζα! Μάταια. Μερικά χρόνια μετά, κατάλαβα ότι εκείνο το όνειρο ήταν τελικά προφητικό και δεν είχε να κάνει με το όνομα Λίζα, αλλά με το πτυχίο μου και την κορνίζα!  

Κι αν εσείς είχατε πιο νορμάλ όνειρα από μένα, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι όλοι μαζί σήμερα είμαστε «στο ίδιο έργο θεατές». Όλοι μας με πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, κάποιο μεταπτυχιακό ή δεύτερο πτυχίο, διδακτορικό και πάει λέγοντας. Πτυχία που μετά από μερικές μέρες και αφού τα φωτοτυπήσαμε, τα βάλαμε σε κορνίζες. Που να ξέραμε ότι θα μείνουν ακριβώς εκεί, απλά διακοσμητικά στο δωμάτιο ή το σαλόνι μας; Ανήκουμε στη γενιά που περισσότερο από κάθε προηγούμενη, βρέθηκε να έχει γνώσεις και ικανότητες, αλλά λιγοστές ευκαιρίες απασχόλησης. Θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε για αυτό πολλούς. Τις καταστάσεις, τους υπουργούς παιδείας, τα εκπαιδευτικά συστήματα, την κοινωνία την άδικη, την είσοδο στο ευρώ και πάει λέγοντας. Αναρωτιέμαι όμως αν είναι αυτό που θα μας βοηθήσει με κάποιο τρόπο στο να βγάλουμε τα πτυχία από την κορνίζα και να τα κάνουμε κάτι, οτιδήποτε! Όχι, δε θα μας βοηθήσει. Η εξέταση κάθε προβλήματος ξεκινά από αυτόν που το αντιμετωπίζει άμεσα και όχι από εξωτερικούς παράγοντες. Άρα, τους εαυτούς μας πρέπει να κοιτάξουμε είτε σα θύματα της κατάστασης είτε σα θύτες.


Εμείς είμαστε οι Λίζες που ξυπνάμε στο δρόμο για τα 30, έχοντας πληρώσει πτυχία-μεταπτυχιακά για να δούμε ότι δεν υπάρχει ευκαιρία απασχόλησης και ότι τα περισσότερα από όσα μάθαμε 10 χρόνια πριν, τα έχουμε ξεχάσει. Είμαστε όμως και οι Λίζες που πρέπει να δουν μπροστά και να βρουν μονοπάτια, λύσεις και τρόπους αξιοποίησης των γνώσεων και εμπειριών. Είμαστε εμείς που καλούμαστε πια να δημιουργήσουμε δικές μας ευκαιρίες απασχόλησης γιατί η κατοχή ενός πτυχίου δε μπορεί να μας τις δώσει. Είναι επιτακτική ανάγκη να προσαρμοστούμε, να επεκτείνουμε τις γνώσεις μας και να διαφοροποιηθούμε από μια στρατιά ανθρώπων με τα ίδια πτυχία και παρόμοια μεταπτυχιακά με εμάς. Κι αν ούτε αυτό πετύχει και φτάσει η κατάσταση μέχρι εκεί, δε θα πρέπει να διστάσουμε να αφήσουμε τα πτυχία στις κορνίζες και να δημιουργήσουμε νέες συνθήκες, ευκαιρίες και προοπτικές. Αυτή δεν είναι άλλωστε η ουσία της εξέλιξης; Η δυνατότητα προσαρμογής σε μεταβαλλόμενες συνθήκες του περιβάλλοντος… 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου